اختلال طيف اوتيسم ، هر آنچه والدين کودک اوتيسم بايد بدانند!

اختلال طيف اوتيسم نوعي اختلال تحولي – عصبي است که با مشکلات در تعامل و روابط اجتماعي، الگوهاي تکراري رفتاري و علايق و فعاليت هاي محدود مشخص مي شود. مطالعه مرکز پيشگيري و کنترل بيماري ها در سال 2018 تخمين زده است که از هر 59 کودک يک نفر داراي اوتيسم مي باشد. به زبان ديگرنرخ اوتيسم 1.7 درصد است. پسران 4 برابر بيش از دختران داراي اين اختلال مي باشند و در دختران معمولا اين اختلال شديدتر است.

اوتيسم در کودکان

تولد و حضور کودک اوتيسم در هر خانواده اي مي تواند رويدادي چالشي تلقي شود که موجب تغييراتي اساسي در نظام خانواده خواهد شد و آن را به طور منفي يا مثبت تحت تأثير قرار مي دهد. ابهام در تشخيص، شدت اختلال کودک، بهره هوشي پايين کودک، نگراني درباره آينده، فقدان هماهنگي با هنجارهاي جامعه و انواع رفتارها و روش‌هاي ارتباطي عجيب و غريب و نيز رفتارهاي آشفته و اخلال گرانه ازجمله عواملي هستند که خانواده را متاثر ساخته و سبب فشار رواني شديد بر خانواده مي شود. اين تنش ها ممکن است در بسياري از موارد منجر به مشکلات شويي، فرزندپروري ناکارآمد، اختلالات اضطرابي و افسردگي در خانواده گردد.

در اينجا به ذکر سوالاتي که در ميان اکثر خانواده هاي داراي کودک اوتيسم رايج است، مي پردازيم:

• واکنش خانواده هاي داراي کودک مبتلا به اختلال طيف اتيسم چگونه است؟

يکي از بزرگترين چالشهاي که اکثر والدين بعد از تشخيص اوتيسم در فرزندانشان، کنارآمدن با سوگ ناشي از تشخيص اختلال است. متخصصان مراحلي را که اين خانواده ها طي مي کنند تا با طي نمودن آن ها به پذيرش برسند معرفي کرده اند، اين گامها شامل موارد زير مي باشد:

1. انکار: معمولا والدين در ابتدا بدليل شوک ناشي از تشخيص باور نمي کنند که کودکشان با ديگر کودکان تفاوت دارد. شنيدن چنين خبري براي والدين غير قابل قبول مي باشد و در اين مرحله بيشتر والدين فکر مي کنند که تشخيص متخصص اشتباه است و منکر بيماري هستند.


2. خشم: در اين مرحله فرد از خود مي پرسد: «چرا من؟». فرد از تلخي و بي عدالتي در تقدير عصباني است. از اين رو رفتار تند و خشني با خود و اطرافيان دارد.


3. چانه زني: در اين مرحله والدين حاضرند هر آنچه دارند بدهند و شاهد سلامتي فرزندشان باشند.


4. اندوه، افسردگي، و غمگيني: وقتي که والدين آگاه مي شوند که فرزندشان داراي اختلال اوتيسم است احساس ضعف مي کنند و اين باور که اين ناتواني بزرگتر از آن است که بر آن بتوان غلبه کرد باعث مي شود که علاقه‌ي آنها به فعاليت هاي اجتماعي معمولي، مراقبت از سلامت و فعاليت هاي بهنجار روزانه کاهش يابد. شايد اين مرحله اي باشد که والدين شروع به پذيرش واقعيت موجود مي کنند.


5. پذيرش: زماني که والدين همه اين مراحل را مي گذرانند و به اين واقعيت مي رسند که کودک آنها با ديگر کودکان تفاوت هايي دارد، اين مسئله را مي پذيرند و در جهت کاهش مشکلات و مسائل کودکشان تلاش مي کنند.

اين مراحل در بيشتر مواقع با هم تداخل داشته و به اشکال گوناگون در افراد مختلف تظاهر مي كنند. وجود اين مراحل به اين معنا نيست که تمامي والدين از اين مراحل گذر مي کنند بلکه برخي از والدين در بعضي از مراحل براي سال ها باقي مي مانند. براي مثال پدري که با گذشت 10 سال از تشخيص اختلال در فرزندش حاضر به پذيرش اين مساله نيست.

کلام آخر

تشخيص اين اختلال براي والدين بسيار دردناک است اما مي تواند به فهم و کمک به فرزاندانشان کمک کند. شايد مهمترين موضوع براي والدين داراي کودک طيف اوتيسم، تشخيص و سازگاري با کودک طيف اوتيسم است. يکي از مسايل مهم در ارتباط با خانواده هاي داراي فرزند اوتيسم اين است که در ابتدا بدنبال منابع اطلاعاتي و حمايتي براي خود و فرزندشان باشند و از اين طريق کمک به مديريت و کم کردن استرس هاي قابل پيش بيني کنند